Een jongedame van in de 20 jaar zit niet lekker in haar vel en vraagt zich af of er iets mis is met haar. Ze voelt zich wankel, twijfelt aan alles om zich heen, is moe en vindt eigenlijk weinig meer leuk.
Als kind was ze een gevoelig meisje. Door haar opvoeding en basisschool ervaringen heeft ze een muurtje om zich heen gebouwd. Op deze manier kon ze staande blijven in onze maatschappij. Nu is ze sterk genoeg om het muurtje af te breken en in haar eigen kracht te gaan staan.
Samen werken we er aan dat haar gevoelens er mogen zijn en leert ze deze omarmen. Ze ervaart dat het oké is om te huilen als je verdrietig bent of juist heel blij bent. Ze oefent met grenzen aangeven en goed voor zichzelf te zorgen. De meningen en verwachtingen van andere mensen laat ze langzaam los. Er ontstaat bewustwording van wie zij werkelijk is en wie ze wil zijn. Vol verwondering ontdekt ze wat ze leuk vindt en ze lacht weer.
Inmiddels zijn we al 3 maanden klaar met haar traject, en gisterenavond ontving ik onderstaand bericht. Lieve jongedame, wat een power heb jij! Alle adviezen heb je als het ware opgezogen en eigen gemaakt. Je weet nu wat je wilt en hebt weer plezier in je leven. Blijf zo doorgaan!
