Voor me zit een ontzettend lief meisje van 18 jaar. Ze is bescheiden, verlegen en introvert. Ze houdt zich redelijk staande voor de buitenwereld, maar is diep van binnen heel onzeker. Hoewel ze genoeg vriendinnen heeft, voelt ze zich anders dan andere meiden van haar leeftijd. Ze heeft een muurtje om zich heen gebouwd en durft zichzelf niet goed te laten zien. Ze is heel gesloten en houdt alles voor zichzelf. Behalve als ze in contact is met dieren. Dan kan ze compleet zichzelf zijn en voelt ze zich heel prettig en vrij.
Wat ik zie is een ontzettend wijze oude ziel, gehuld in het lichaam van een onwijs lieve jonge vrouw. Ik geef haar inzichten over hoog gevoeligheid, omgaan met externe prikkels, over bewust-zijn, over gronden/aarden, over luisteren naar wat je lichaam je wil vertellen… Over soms (intuรฏtief) meer weten dan met het hoofd te verklaren is. De gesprekken geven haar rust, bevestiging en ze wordt er enthousiast van. Er ontstaat een opening om het muurtje af te breken. We werken aan zelfacceptatie, zelfcompassie en vertrouwen. Met kleine stapjes word de verbinding met haarzelf hersteld. Ze is nu afgestemd op wie zij is en wie zij wil zijn. Tijdens de laatste sessie geeft ze aan dat het zoโn mooi cadeau is dat ze zichzelf heeft leren kennen en begrijpen. Hoe mooi is dat!??
